Ne hesabýný veremeyeceðim bir günüm oldu ne de vicdanýmý lekeleyen bir geçmiþim. Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaþadým. Yaþadýðým bir tek andan bile piþmanlýk duymadým. Asla keþkelerim olmadý. Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadým. Karþýma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çýktý ama olsun ben yine sadece hislerimle yaþadým. Asla sevmediðim birine Seni Seviyorum demedim yada asla birini severken karþýlýðýný beklemedim. Dostluðuma deðer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sýnýr çizmedim. Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim. Bazen çok kýrýldým, bazen belki de kýrdým. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim. Kimileri birden fazla kýrdýlar kalbimi ama ben onlarý yinede affettim. Onlar belki beni saflýkla yargýladýlar. Belki de içten içe sinsice güldüler. Ama asýl unuttuklarý þuydu. Ben aldanmadým. Aldanan her zaman kendileri oldular. Bir insan kaybýnýn ne olduðu bilemediklerinden, Kaybetmek ise onlara bir alýþkanlýk haline geldiði için... Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamaný geldiðinde vazgeçmeyi bildim o kadar...