ŞİİRLER

16.10.2006 20:18:49

oysa en çok benim hakkımdı seni sevmek
en çok ben bilirdim
yağmurlu akşam gezmelerini nasıl sevdiğini
hangi şarkıda tükendiğini
ben bilirdim
şehrin ortasına yaslanıp
uğultusunu içine nasıl çektiğini...

en çok ben mutlu ederdim seni
ben toplardım zamana yayılmışlığını...

oysa en çok ben kaybettim seni
en çok ben ihmal ettim...

aslında zamanımız olsa
senden sonramı yağardım saçlarına
mevsimlik konuk bir işçi yağmuru kıvamında
çisil çisil sırılsıklam
nasıl aç durabildiğimi anlatırdım
acılı sızılı sapasağlam...

oysa sen son harfi yazılmış bir kağıt gibi
bir seher vaktine yakılmış ağıt gibi bittin
canımdan suyumu
en sevecen huyumu
’bedenimden beş duyumu’ aldın da gittin...

oysa zamanımız olsa
sana yorgun zamanların mahzun çocuğunu anlatırdım
on üç yaşımı anlatırdım mesela
ömrü kendinden ihtiyar babamın umuduyla yaşadığımı
o da elini çekse
yaşamayamayacağımı anlatırdım...

sen o an, daha önce düşlediğin
her hangi bir hayalini yaşarken
ben her gece bir yıldız çizerdim
bana mahsus
bana mahpus
ranzamın profiline
sonra bir damla yaş konardı yanağıma
öncesinde sen düşmüşsündür aklıma
ölürdüm...

zamanımız olsa
hüzün biriktirdiğim günlük notlarımı anlatırdım
’sen’ ile başladığım her yazının ilk satırında batardım...


yazık ki zamanımız yoktu
sen uzaktın
yollar kadar uzak
yıllar kadar uzak
şehirler kadar uzak
rüyalar kadar uzaktın...

oysa yakın olbilirdin
benim de tutunabileceğim bir dalım olsaydı
tutardım seni bırakmazdım
oysa nerede kırık bir dal varsa
ellerimi üstüne çizdi kaderim
açlık yazdı tutsaklık yazdı kalemim
aşılmaz dağların ortasına mecburi yazıldı yerim...

***havada bulut var duman olmaz mı
mahallede gençliğim ölmüş figan olmaz mı
ana, canım çıkmış savaşkan zamanlar boyu
damarımda bu kan
kalbimde bu dehşet durmaz mı...***

şimdi senin için umutlar biriktiriyorum
ve nerede bulursam takvim yaprakları
şimdi ne rüzgar esiyor
ne tel tel oluyor saçların
ne de yüzüme değip içimi vuruyor
orduevinin nizamiyesindeyse
adanalı bir puşt duruyor
***çarşambayı da sel almadı***
vallahi yalan
her çarşamba fırtına kopuyor,çığlar düşüyor,deprem oluyor
çağlayana dönüyor kalbim...

şimdi ben de izini sürüyorum
***ülkemden göçen her mültecinin ardından***
şimdi kararsızlık kadar kararsızım
umudum kadar yitik ve kırılgan
annem kadar da şanssızım
yaşadığım bu cehennemde
torbalar dolusu
yabancı yüzlü dostum var
nereye dönsem bir dost kazığı
anlayacağın Robinson kadar da yalnızım
gülmekse benim bildiğim bir şey değil
henüz tanışmadım
o sırıtkan ağlayışla
senden uzak bir boylamda sürgün yaşıyorum
ömrüm zamanın neresinde bilmiyorum
yalnız mutlaka gelip geçmiş baharlarım
adını bilmediğim o kadar çok şey var k
senin adını bile
bilip bilmediğimi bilmiyorum...

Ekleyen/Kaynak: Acemiusta

Yorumlar [ Yorum Yaz ]