ŞİİRLER

12.10.2010 20:37:22

Bir özlem var şimdi çok uzaklarda…
bir asil var şimdi nabzında…
bir özlem var taa en derininde…


özleme aşıktı Asil…
özlemsiz olmaz diyordu,
başka bir şey demiyordu…
Yüreği öyle kırılgandı ki, dayanamıyordu bu dünyanın adaletsizliğine…
O yüzden hiçbir zaman tam olarak iyi hissetmedi kendini… Hep bi şeyler eksikti…
Hep idare eden günler izliyordu birbirini…


Mutlu olduğu günlerde bile, dünyanın bi köşesindeki mutsuz insanları düşünüp üzülüyor, mutluluğunu onların umutsuzluklarına gömüyordu… Ama umut kıvılcımları saçıyordu sesi…


Ne kadar çaresiz olursa olsun, düşüp dizlerini kanatsa da hayatın geçit vermez yolları o her defasında ayağa kalkıp tekrar yola devam edebilecek kadar kocaman bir yüreğe sahipti…
Her daim sevdiği vardı çünkü yüreğinde, her şeye karşı sonu gelmez bir aşktı onu kendisi yapan…


Hüzün mevsimini seviyordu en çok…
Hazan mevsimi özlem demekti,
Yağmurlar Asil...
Yere düşen her yaprağa bir anlam yüklüyordu…
Her birine tek tek yitirdiklerini yazıyordu hiç usanmadan…
Şiirlerin sayfaları arasında saklıyordu yaprakları, artık bir daha dönmeyecek olan her yitirdiğine inat…
Ruhundaki çocuğu yitirmemişti henüz....
Çocuk masumiyeti ilk günkü kadar tazeydi benliğinde… Çocuk kalabilmekti belki de onu bu denli farklı kılan…


Etrafında büyümek isteyen onca insanın aksine o biliyordu ancak bir çocuk gibi bakarsa görebileceğini her şeyi olduğu gibi…
Her ne kadar sevmediğini söylese de çok seviyordu İstanbul’u…
Yüreği daraldıkça Marmara’nın kıyısında buluyordu kendini… Hırçın dalgalara dalıyordu ürkek gözleri…
Denize anlatıyordu içindeki dehlizleri…
Biliyordu her aşk ayrılıklara gebe…
Biliyordu aşk umut etmekti, aşk gelmeyeceğini bile bile beklemekti…
Biliyordu, aşk acı çekmekti…


Bir gün beklediği aşkı buldu sandı ama “İmkansız”
diyordu ona…
“İmkansız bizim aşkımız…” İmkansızdı da gerçekten…
Eğer bi parça umut olsaydı bu aşk için koşup gitmez miydi sanıyorsunuz …
Gidip bir ömrü sıcaklığını hiçbir zaman duyumsayamayacağı göğsünde uyuyarak geçirmek istemez miydi…
Gidip hiçbir şey yapmadan,
ona hiç dokunmadan saatlerce gözlerinin taaa içine bakarak günü akşam etmeyi istemez miydi…
Gidip tüm art niyetlerden, tüm beklentilerden arınmış aşkını köprüdeki biletçiye, Kadıköy’deki simitçiye, Beykoz’daki ayakkabı boyacısı çocuğa, Sultan Ahmet’teki güvercinlere ve İstanbul’un hiç bilmediği ve hiç bilemeyeceği her köşesine haykırmak istemez miydi…
Ama olmuyordu işte…
Bu aşkın kaderi yıllar ve yıllar önce yazılmıştı…
Silmeye gücü yoktu …
Keşke olsaydı…
Keşkelerle bitirdi ömrünü Kontes…
Son “Keşkesi” ve tek “İyikisi” oldu özlemine olan aşkı…
”Keşke sevmeseydim seni” derken keşkesi kendi için değildi..
ona olan aşkı hayatındaki en güzel, en doğru, en kendini bulduğu şeydi…


özlemse...
Ardında bırakacağı asiline üzülüyordu şimdi her şeyden çok…
zaten sonsuzlukta bulacaktı aradığı huzuru…
Ama asili yaşanmamış anıların altında ezilecekti bir ömür… kahrediyordu bu son demlerinde…
Gözyaşları yarım kalmış her şey adınaydı şimdi…
Yarım kalmış ve hiç yaşanamayacak tüm anılar içindi keşkeleri…
Ama çok sevdi Asili…
Hem de hiç olmaması gerekirken, hem de tam giderayak, hem de hiçbir şeyin bu aşkı imkan dahilinde yapamayacağını bile bile…
Küçük bir oyunla başladı her şey, çocuksu bir heyecanla…
Kulakları inleten bir şarkı eşliğinde...
Benliklerindeki çocuklar elele verip, hiç olmayan mekanlarda daha önce hiç oynanmamış oyunlar oynuyordu…
Umutlarını uçurtma yapıp uçuruyorlardı sonsuz gökyüzünde… Hayallerini kağıttan bir geminin içinde yüzdürüyorlardı sığ bir su birikintisinde..
Hiç olmayan bir dünya kuruyorlardı sadece ikisinin bildiği ve sadece ikisine ait…
O dünyaya sokağımız dediler…
O dünyada bir daha benzeri olmayacak duygular beslediler ve büyüttüler o duyguları çocukları gibi…
O dünyada kırılganlıklar,
o dünyada hüsranlar,
o dünyada yıkımlar,
o dünyada çıkmazlar da büyüttüler farkında olmadan…. Sonra o oyun düşleri oldu… “ölümsüz aşk” diyordu özlem “Bu bizim ölümsüz aşkımız”… Önceleri daha çok savunuyordu bunun bi düş, sadece bi düş olduğunu….
“Uyanacağız bir sabah, ve sona erecek bu düş…”
diyordu…
öyle olmasını istiyordu aslında…
Asil uyanarak bitirmeliydi bu imkansız aşkı sonsuza dek uyuyarak…
Hiç unutulmayacak bir düş tadında yaşanmalı ve Bİ GÜN bitmeliydi her şey…
Geçmişe bakılıp küçük bir tebessümle hatırlanacak, merak ve umursamazlık duygularının arasında sıkışıp kalacak bir düş olarak kalacaktı yaşananlar ve yaşanamayacak olanlar…

Ama olmadı…
Düş çizgisini aşıp hiç olmaması gerekirken gerçeğe yol almaya başladı bu aşk…
Olmamalıydı, düş olarak kalmalıydı…
Kalamadı…
Gerçeğe yol aldıkça acı kaçınılmazdı…
Gerçekler acıyı da getirdi beraberinde…
Ve acı tüm duygularını bastırıyor şimdi…
Kaçınılmaz bir sona koşullandırmıştı kendini…
Ve bu yemin her ikisine de çok acı veriyor şimdi…
Asil çığlık çığlığa zamanı durdurmaya çalışmakla meşgul, özlem olanların sevdiği adamı daha fazla üzmemesi için zamanı hızlandırmak çabasında…
Ama zaman kendi bildiğini okumakta kararlı…
”Ben Zamanım…
Gücünüz yetmez beni durdurmaya, hızlandıramazsınız dakikaları ne kadar istesenizde… Kendi bildiğim yolda akar, kendi nehir yatağımda çağlarım…
Hem ilacım yaralara, hem ızdırap bekleyişlerinize…”

Ve Özlem hiç söylememesi gereken şeyleri bir kez daha söyleyerek şöyle diyor son kez:
“Çok sevdim ben seni, hiç sevmemem gerekirken…
N’olur çok görme bana bu son sevdayı…
Bak isminde gizli sonuncu oluşun…
Biliyorum aslında hiç tahmin edemediğim kadar üzdüm seni, biliyorum faydası yok hiçbir şeyin…
Ama zaman ilaç da olduğunu söylüyor yaralara bak… Unutacaksın CANIM… Unutacaksın yaşanmayanları, yaşadık dediklerimizi de üstüne ekleyerek…
Hiçbir acı sonsuza dek sürmez… Aşka aşıksın sen, aşkla devam edeceksin virgül koyduğun hayatına yeniden…
Hiç görmediği, caddelerinde hiç gezmediği bir şehri özler mi insan? İstanbul’u özlüyorum şimdi tüm özlemlerin üstünde… Ve seni özlüyorum hiç hak etmediğimi bile bile…
Ben demiştim, anlatmaya çalışmıştım bir zamanlar, hatırlasana CANIM…

Ardından Asili isyan edercesine haykırdı...



“Kaybettim uğruna savaş verdiğim her şeyi…
Didindikçe yitirdim etrafımdaki tüm güzellikleri…
Değer verdikçe değersizleştim, umut bekledikçe ertelendim…
Bu anlamsız düzen aldı beni benden, senden önce…
Senden önce de çocuksu bir saflıkla uzattığım ellerime dikenler koydular…
Senden önce de sonsuz bir boşluk içindeydim…
Senden önce de çok kereler yenildim…
Sen geldin değişti sandım tüm renkler, değişti de bir süreliğine…
Önümde uzanan düz çizgi yön değiştirdi sandım…
Kurtuldum bir süreliğine asırlık prangalarımdan, nedensiz kaygılarımdan…
Çok kısa sürdü pembe düşsellikler…
Uyandım…
Sen geçerken uğramıştın hayatıma, anladım…
Şimdi sen, gözümde varolduğun yerden rahatsız, orda kalıp kalmamakta kararsız…
Şimdi sen, bendeki seni çözmeye çalışıyorsun…
Gereksiz…
Benim çıkmazlarım bana kalsın… Umutsuzluklarımı beslemeye çalışıyorum yıllardır aslında hiç olmayan umutlarla…
Süt isteyen bir bebeğe su verip kandırmaya çalışır gibi kandırıyorum benliğimi hiç olmayacak şeyler için…
Benim dünyam yalnızca kendimi kandırdığım masum, zararsız yalanlarla, aldatmacalarla dönüyor…
Hayatım bir mutluluk oyunundan ibaret…
Ve kimseden avuntu beklemiyor yüreğim…
Sen olduğun yerde kal benim için…
Ben seni hiç olmayışında düşledim…
özlem dedim adına, kumral bir kız çocuğunun gözlerindeki ışıltıda gördüm seni, aynadaki yansımam yaptım …
Bu düş sadece bana ait…
Sen bana aldırma...”

Özlem gözyaşları süzülerek gözlerinden cevap verdi


Hiç unutmadığını biliyorum aslında, buna rağmen niye hatırlatma gereği duyuyorum onu bilmiyorum…
Hiçbir şey bilmemek ne acı Asilim…

Ve sen demiştin ki…
“ölüm kadar gerçek olsaydı varlığın...
sen bir hayaldin sadece
ve bir hayali seveceğim kadar seviyordum seni....
düş(tün) güzelliğinle yüreğimin içerilerine...”

Evet, hayaldim…
Evet DÜŞ(tüm)….
Düş bitti, uyan artık…
“N’olur” dedirtme bana…
Bir de sen böyle yapma n’olurrrr….
Gitmek üzere olanlar aşık olamazlar mı Asil…
Hakları yok mu buna, söylesene…
Yüreğime söz geçiremedim, suç benim mi?

Sen aşka aşıksın…
En çok sen anlarsın…
Susma yalvarırım…
Yalvarırım bir şeyler söyle… Lanet oku, intizar et ya da ne istersen onu söyle, yeter ki beni sessizlikle bırakma bir başıma… “

Ve geri kalan tüm cümleleri boğazında düğümlendi ahirete kadar seven...
asil(-_-)özlem'in...

Asil ondan da önce terk etti o sokağı…
dört yıllık sevgileri
karanlığa gömüldü...
umutlar sonsuzluğa…
Ve bu aşk hiç yaşanmaması gerekenler arasında aldı yerini… Geçmişte tebessümle hatırlanamayacak olan, pişmanlıklarla dolu, düşken karabasana dönüşen bir çıkmaz sokak bu aşk şimdi…
Ne edilecek bir çift söz, ne yazılacak iki satır dize var artık… Sadece hüsran bu Aşktan geriye kalan…
Sadece gözyaşı…
ASİLDOST(-_-)ÖZLEM Elveda
/029/029/029/029/029/029/029/029/029/029

Ekleyen/Kaynak: By AsiLce

Yorumlar [ Yorum Yaz ]