Ateşe Aşık Yusufçuk
Bir varmış...
Hiçbir zaman yok olmamış
Bir rüyanın kıyısında yaşarmış
Küçücük bir yusufçuk.
Ne bir yuvaya aitmiş
Ne de toprağın adına yazılmış
Sadece göğe bakan,
Geceyle konuşan bir ruhtan ibaretmiş.
Rüzgârla dost,
Ay ışığıyla kardeş,
Karanlıkla barışık…
Ama bir gün
Hiç bilmediği bir titreşim dokunmuş kanatlarına.
Uzakta bir şey yanıyormuş —
Ama bir çığlık gibi değil,
Bir şarkı gibi…
Ve yusufçuk o şarkıyı duyduğunda
Sonsuzlukta kendine bir isim bulmuş:
"Aşık."
Süzülmeye başlamış,
Karanlığı yararak
Yıldızları arkasında bırakarak
Ve ne zaman o ışığa yaklaştıysa
Kalbi biraz daha unutmuş
Korkuyu.
O ateş, bir alevden fazlaymış:
Sanki zamanın kendisiymiş.
Kıvılcımlar, eski tanrıların fısıltıları gibi
Dönüyormuş gökyüzünde.
Ateş konuşmuyormuş —
Ama yusufçuk onu anlıyormuş.
Çünkü aşk bazen bir kelime değil,
Bir yanış biçimidir.
“Gel,” demiş ateş,
“Yaklaş, yaklaştıkça
Kendini bulacaksın bende.”
Ve yusufçuk
Ne olduğunu bilmeden
Dönmeye başlamış etrafında.
Bir daire, bir halka,
Bir sonsuzluk sembolü gibi.
Dans ettikçe
Eski hayatı silinmiş gözlerinden.
Kim olduğunu unutmuş,
Neden yaşadığını da.
Sadece ona dönüşmek istemiş:
Alevin kendisine.
Ve bir gece,
Birden karar vermiş:
Bu sadece bir aşk değilmiş.
Bu bir ibadetmiş.
Aşık olmak yetmezmiş,
Yok olmak gerekirmiş.
Kendini bıraktığında
Ateş ağlamış.
Çünkü her seven,
Er ya da geç
Kaybetmeyi öğrenirmiş.
Ama yusufçuk yanmamış.
O gece
Küller arasında bir yıldız doğmuş.
Ve göğe her bakıldığında
Süzülüp geçen o parıltı
İşte onun iziymiş.
Ateşe aşık olan yusufçuk
Bir efsaneye dönüşmüş:
Aşık olanlar fısıldarmış adını,
Yanmaktan korkanlar
Geceleri onun şarkısını duyarmış.
|
